Order Orła Białego
Order Orła Białego to najstarsze i najwyższe odznaczenie polskie. Został ustanowiony przez Augusta II Mocnego Sasa 1 XI 1705 r. Order nie posiadał wydanego w formie pisemnej statutu, lecz kawalerów obowiązywały prawa zwyczajowe, ustalone osobiście przez króla, np. liczba kawalerów nie mogła przekroczyć siedemdziesięciu dwóch. Wszyscy dekorowani musieli udowodnić swoje szlacheckie pochodzenie oraz wyznanie rzymsko-katolickie. Order Orła Białego miał tylko jedną klasę. Noszony był na błękitnej wstędze przewieszonej przez lewe ramię. Na lewej piersi przypinano gwiazdę z dewizą: „Pro Fide, Lego et Rege" (łac. „za wiarę, prawo i króla”), a po 1921 r. ,”Za ojczyznę i Naród”. Order należał do wyróżnień wybitnych i rzadkich. Za Augusta II otrzymało go tylko 40 osób (wraz z królem). Do naszych czasów zachowało się tylko kilka egzemplarzy Orderu Orła Białego z epoki saskiej. Zapewne, poza upływem czasu, nie bez znaczenia był obowiązujący w tamtej epoce zwyczaj, że po śmierci odznaczonego, order podlegał zwrotowi do królewskiej garderoby.Jednak nie wszystkie rodziny zmarłych dopełniły tego obowiązku. Często przechowywano je z najwyższym pietyzmem, przekazując z pokolenia na pokolenie. Zachował się również łańcuch Orderu Orla Białego z czasów króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Uznany za klejnot Rzeczypospolitej jest przechowywany wraz z mieczem orderowym w kaplicy Zamku Królewskiego.
Po upadku powstania listopadowego Order Orła Białego został włączony do orderów rosyjskich.
Odnowiony w Polsce w 1921 r., po II wojnie światowej był nadawany przez kolejnych prezydentów RP na obczyźnie.
Pierwszymi w III Rzeczypospolitej kawalerami Orderu Orła Białego byli w 1993 r.: najznakomitszy z Polaków - Jan Paweł II i król Szwecji Karol XVI Gustaw. W 30 rocznicę wydarzeń marcowych prezydent Aleksander Kwaśniewski udekorował tym najwyższym polskim odznaczeniem Jacka Kuronia i Karola Modzelewskiego, a w 55 rocznicę wybuchu powstania w getcie warszawskim - jedynego żyjącego przywódcę tegoż powstania - Marka Edelmana.